Lunes man baga ito, arog kan Lunes na ini. Lunes na hudyan
kong nahiling si Papa. Naabutan ko siya kaito sa liya-liya, sa salang ini na
pag-arog kaining pahapon na, daing tawo, daing ribok. Dai ko aram kun gura’no
na siya kahaloy duman. Siya sana buda an
nakapalsok na TV. Dai ko aram kun turog siya o nagpipiyong sana. Huna ko su
dati niya naman sanang dunong kaya haluyon siya magbuhat sa pakatukaw—pirang otro
na daa siya inapod ni Mama, pinasundo na ngani sako. Ito palan sa paghali niya
dai na siya makakauli. Dai na siya makakabalik sa pakatukaw na ini sa liya-liya—dai
na maootro an ritratong ito kan Lunes na ito. Muya kong basulon an ragit kan
init buda an anyil na langit sa paglansi sako na maray an kina’ban, na garo
warang maraot na pwedeng mangyari sa arog kaini kagayon na aldaw. Siguro an mga
tawong nakakahiling kan mag-abuton sana an mga dai nakakatana ki pagbasol.
Magatol daa mabasol wati-wati kan iba, ugaring nata ta garo mas muya ko pa an humigda
sa basol o dawa umugom ki basol kaysa magbasol? Dapat daa mabuhay na daing pagbasol,
daing pagkauraw, pataan kan iba. May nakakataram baya kaan, pusuanon garo o
nahiling na an mag-abuton. Kun igwa man
na konsolasyon, huni an naaraman ko sa pagbasol: mas madali pagbasulan an mga
dipisil na bagay na dai mo nagibo: itinukal su pamilya sa pagkamoot, nakagadan
ki tawo, binua su amigo. Masakit itong mga bagay na madali man sana kuta, kaso
dai nagibo: sarong kugos, apat na tataramon, diit na panahon.
Oktubre 21, 2011. Karangahan.